کجا گم شدی؟

- حکایت یک شعر

هشتم اوریل- دیروز- بنجی رفت. ۱۵ سال با ما بود. چند سال پیش یک شب گم شد. تا صبح نخوابیدم و شعر «کجا گم شدی» را براش نوشتم. دیروز تو بيمارستان زار می‌زدم. رویش پتو کشیده بودند بغلش کرده بودم و زار می‌زدم. اول وقتی پرستار آمد تو اتاقی که من بودم نفهمیدم چرا جعبه کلینکس را جلوم گذاشت بعد که دکتر آمد و خبر داد و دیدمش که چشمای قشنگش بسته شده …بعد فهمیدم. شب قبلش تمام مدت نازش می‌کردم و آهسته مثل قديما می‌گفتم بنجی بنجی … چشمش را باز می‌کرد اما دمش را نمی‌تونست تکون بدهد. فکر می‌کردم خوب میشه. نشد. رفت.مثل همه ما که می‌ریم با سوالی که همیشه برجای می ماند…چرا آدمی این قدر ستمگراست؟ بنجی عادت داشت بیاید سراغ دست من هرجا که بودم سرش را به دست من بزند تا نازش کنم. نازش که می‌کردم همان جا می‌نشست. خیلی از آدمها را که ناز کنی بر می‌گردند و دستت را گاز می‌گیرند. چرا آدمی این قدر ستمگرست؟

کجا گم شدی 

کجا گم شدی

همین حوالی بودی 

 همیشه

صبح با صدای پرنده‎ها می‌خواندی

و پسین تنگ 

آسمان آبی را رنگ می‌زدی

باد که می‎آ‌مد

با زنگوله‌ی شترها

هم پای قافله می‌راندی

و رچ پایت با باران (رد پایت)

روی زمین می‌ماند

گم شده‎ای یا

نبوده‎ای هرگز

نه

نبوده‎ای حتما

صبح می‎‎آید

 و غروب می‎‎آید

و باد

هر روز صدای زنگ قافله‎ها را می‌آورد

و آسمان هم هست

با ستاره‎ها و تاریکی

باران می‌بارد گاهی

و

 نه جای پای قدم‌هایی

نه آهنگ دلنشین صدایی

پوسته رویاهایم خشکیده

و در این نارنج پلاسیده 

هیچ شاهزاده‎ای نخوابیده

چابک سواری 

که

 با بوسه‌ای بیدار شود 

براند در افق

و رنگین‌کمان عشق بکارد

در آسمان

نه

نبوده‌ای هرگز

Copies of this work/manuscript/image may not be reproduced without permission from the author. Contact her at moniravanipor@gmail.com for permission to reprint and/or distribute.